Dikt og korte tekster

Bror min

Av Maria Nordby

Folk døyr kvar dag. Nokon er gamle, nokon er unge. Det er prisen du må betala for sjølve livet. Sorga er prisen for kjærleiken. Dei som sit igjen, tenkjer kanskje at denne sorga er for mykje å bere … er denne kjærleiken verd denne sorga?

Du sit der heilt tom når det verste sjokket er over. Prøver febrilsk å hugsa alt som skjedde saman med den som no er borte. Og så får du kanskje panikk fordi det er berre små augeblikk som dukkar opp. Men det vert betre etter kvart fordi hjernen er ein luring. Plutseleg hugsar du ting som du trudde var borte for lengst. Samtalar, opplevingar og augeblikk med følelsar av pur glede. Nokon gonger òg ting som får magen til å vrenge seg. To store, blå auger fylt med tristhet. Ein bror som prøver så hardt han kan å skjule at dagen var forferdeleg. Han prøver å smile, men ei syster veit. Ei syster vil gjere dagen betre, men av og til er ikkje det mogeleg. For den kjære broren min var dei fleste dagar slik. Og oss rundt han var hjelpelause.

Du vert trist av å sjå ein bror trist. Du går rundt med ein klump i magen heile tida. Ein vil så gjerne at alle, men aller mest dei i familien din, skal få eit lukkeleg liv; eit liv fylt med glede, vener og ein familie sjølve. Eit liv med flest gode dagar, ikkje dårlege. Du vil at dei skal sjå på morgondagen som noko spennande, ikkje noko ein må vere redd for.

Kvifor er det slik at enkelte ikkje får vener? Kvifor vert folk utestengde og hata berre fordi ein ikkje er “som alle andre”? Det er rart, for alle er jo ulike, alle er unike … Livet er tungt nok i seg sjølv, når du ikkje har ein einaste ven i tillegg vert tilvære uuthaldeleg.

Min kjære bror; han snille, flinke, morosame fyren med dei vakre, store, blå auga … eg saknar deg sånn. Skulle så inderleg ønskje at eg fekk sagt til deg at eg er så glad i deg, at du var min helt då vi vaks opp, og at eg ville så gjerne verta like klok og kreativ som deg. Alt eg kan gjere no, er å skrive denne teksten, tenkje på deg kvar dag og ta med blomar til grava di. Det var ikkje slik det skulle verta, men slik vart det, og sakna er som eit krater i hjarte til dei som kjende deg. Alle dei åra med latter og sprell eg fekk saman med deg, er verd sorga, sjølv om eg aller helst skulle ønskje du enno var her.

Jag tänker

Av Helena Osvik

Jag tänker på hela din närvaro,
i alla rum du har fyllt.
Jag tänker på dig som en äkta man och far, som bror och svåger,
men också som en son, som granne och kollega,
som en vän och en kamrat.
Jag tänker på hela din frånvaro,
i alla rum som nu är tomma.
Jag ser dom som letar,
mellan skuggorna och minns fortfarande tiden som var.
Jag tänker på det här:
Ingen kan fylla din plats i din frånvaro,
och ändå kommer livet att fortsätta i alla dessa rum,
din närvaro är hos oss, när inga flera dagar har gett dig.

År som løsner

Av Johan Tangen Schultz

De synker inn i skogen
venter på at årene skal løsne
på at ansiktsløse drømmer får form
farge, lyd og lukt
Blikk og kjensler
Mens storm og tanker knaker i trærne
synker inn
i dem selv
at det var det slik det skulle bli

LEVE

av Eva Brekke Voss

De ser vanlige ut
som deg og meg
noen pur unge
andre med grått hår
alle med indre sår

Én går som en søvngjenger
ser ut som han vil snuble og falle
hvis han støter på et støvfnugg

En annen drar en vits
Latteren runger

De går ikke med
tårefylte øyne
hele tiden
men har grått mye
vil gråte mye ennå

De har funnet sammen
for å snakke sammen
for å gråte sammen
for å hjelpe hverandre

De utgjør LEVE
Etterlatte ved selvmord
Jeg er en av dem
nå